از کتابهای بهائیت چنین برداشت می شود که همه چیز را در عالم پاک می دانند به عنوان مثال در کتاب اقدس چاپ تهران ص 74 آمده است : "کذلک رفع الله حکم دون الطهاره عن کل الاشیا" (این چنین خداوند ، حکم پاک نبودن را از اشیاء برداشت.) و در ص 75 آمده است : "قد انغمست الاشیاء فی بحر الطهاره فی اول الرضوان" (هر آینه همه چیز در اول رضوان در دریای طهارت و پاکی غوطه ور شد)
اما گویا ایشان فراموش کرده اند که در جای دیگر کتاب اقدس نگاشته اند:.........
"و
حکم باللطافه (بالطهاره) الکبری و تغسیل ما تغبر من الغبار و کیف الاوساخ
المنجمده و دونها، اتقوا الله و کونوا من المطهرین......طهروا کل مکروه
بالماء الذی لم یتغیر بالثلاث.ایاک ان تستعملوا الماء الذی تغیر بالهواء او
بشیء اخر" (و حکم شده است به پاکی بزرگتر!!! و شستن آن چه غبار گرفته
تا چه رسد به چرک های جامد و غیر آن ، از خدا بترسید و از پاک کنندگان
باشید!!... هر چیز کثیفی را با ابی که رنگ و بو و مزه آن تغییر نکرده است
پاک کنید مبادا آبی را که بر اثر هوا یا چیز دیگر تغییر کرده به کار
برید.)(گنجینه حدود و احکام 81)
سوالی که مظرح است این است که مگر مسائل نجاست و طهارت در اسلام چه ایرادی داشت که
ایشان از یک طرف همه چیز را پاک می دانند و از طرف دیگر می بینند نمی توان
هر چیز پلید و کثیفی را پاک دانست پس دستور می دهند با آب پاک!!! که مزه و
بو و رنگش تغییر نکرده اشیاء را پاک کنید و جالب تر این است که می گویند بر
هر چیز پاکی میتوان سجده نمود:
"قد اذن الله لکم السجود علی کل شیئ طاهر"(ص 26 گنجینه)
پس دو نکته قابل طرح است:
الف-
اگر همه چیز پاک است پس چرا در بحث سجده گفته شده بر هر چیز پاک !!!! می
توان سجده کرد. مگر چیز غیر پاکی هم طبق گفته اول از ص 74 اقدس داریم؟!
ب- آیا واقعا بر هر چیزی می توان سجده کرد؟!
می خواستم فقط تشکر کنم