وقتی به تعالیم بهائیت نگاه می کنیم مشاهده می کنیم که چنان زیبا با الفاظ بازی کرده اند که گاهی انسان مسحور این الفاظ شیطانی آنها می شود و در پشت پرده این کلمات چهره زشت خود را پنهان می کنند . در آموزه های بهائی آنها خود را یکی از بزرگترین طرفداران علم معرفی می کنند و دائما مردم را به علم آموزی تشویق می کنند و می گویند : بهاییت مکتبی علم خواه است......
و یکی از تعالیمش را تطابق علم با دین می‌شمرد و این را برای خود افتخار می‌داند و بر آن می‌بالد و همه جا مطرح می‌کند.
اما در کمال تعجب مثل همیشه تناقضاتی بزرگ در کلام رهبرانشان می بینیم که علامت سوال بزرگی در ذهنمان ایجاد می کند چون در باب اول از دو باب ایقان طی 58 صفحه علما را بزرگترین مانع و سدّ هدایت مردم شمرده و همه‌ی ایشان را جاه طلب و دین فروش گفته و ازمردم خواسته است اصلاً دنبال عالمان نروند.
سوال اینجاست که این عالمان چه کسانی هستند آیا امثال اشراق خاوری و ابوالفضل خان گلپایگانی را نیز شامل می شوند یا تنها علمای اسلام که چهره واقعی این حیله گران را برملا می کنند سدّ هدایت مردمند ؟
