سخنی ناقص

این به اصطلاح تعلیم ، سخنی صحیح اما ناقص است . همانطور که در کتیبه های پیشین گفته شد این مورد سخن جدیدی هم نیست . دین مقدس اسلام  قبل از بهاییت به این مطلب اذعان داشته است ؛

1-در سوره آل عمران آیه 103 آمده که : ( وَ اذْکُرُوا نِعْمَتَ اللَّهِ عَلَیْکُمْ إِذْ کُنْتُمْ أَعْداءً فَأَلَّفَ بَیْنَ قُلُوبِکُمْ فَأَصْبَحْتُمْ بِنِعْمَتِهِ إِخْوانا ) یعنی : و نعمت خدا را بر خود یاد کنید آن گاه که [پیش از بعثت پیامبر و نزول قرآن‏] با یکدیگر دشمن بودید ....

 پس میان دل‏هاى شما پیوند و الفت برقرار کرد ، در نتیجه به رحمت و لطف او با هم برادر شدید ( ترجمه انصاریان ) .

2-در سوره انفال آیه 63می خوانیم : ( وَ أَلَّفَ بَیْنَ قُلُوبِهِمْ لَوْ أَنْفَقْتَ ما فِی الْأَرْضِ جَمیعاً ما أَلَّفْتَ بَیْنَ قُلُوبِهِمْ وَ لکِنَّ اللَّهَ أَلَّفَ بَیْنَهُمْ إِنَّهُ عَزیزٌ حَکیمٌ ) یعنی : و میان دل‏هایشان الفت و پیوند برقرار کرد که اگر همه آنچه را در روى زمین است، هزینه مى‏کردى نمى‏توانستى میان دل‏هایشان الفت اندازى، ولى خدا میان آنان ایجاد الفت کرد زیرا خدا تواناى شکست‏ناپذیر و حکیم است. ( همان ) .

این دو آیه مبارک به خوبی سبب الفت و محبت بودن آیین اسلام  را فریاد می زند ، تاریخ هم شاهد صدق این مدعاست .